Αποτελεί μια συχνή χρόνια πάθηση, που εκδηλώνεται τόσο σε νέα στην ηλικία άτομα, όσο σε ενήλικες. Κύρια χαρακτηριστικά της είναι η εμφάνιση υπεργλυκαιμίας (αυξημένης τιμής σακχάρου στο αίμα), προκαλεί διαταραχή στο μεταβολισμό των υδατανθράκων, πρωτεϊνών, λιπών, νερού και ηλεκτρολυτών και οφείλεται κατά κανόνα σε ανεπαρκή έκκριση ινσουλίνης, από τα κύτταρα του παγκρέατος.
Είναι μια διαταραχή του μεταβολισμού στην οποία το σώμα δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ικανοποιητικά τη γλυκόζη ως πηγή ενέργειας. Υπάρχουν δύο τύποι σακχαρώδη διαβήτη, τύπος 1 ή νεανικός διαβήτης ή ινσουλινο-εξαρτώμενος διαβήτης και τύπος ΙΙ ή μη ινσουλινο-εξαρτώμενος διαβήτης.
Ο διαβήτης τύπου Ι αναφέρεται και σαν νεανικός διαβήτης γιατί συνήθως εκδηλώνεται στα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής.
Στον διαβήτη τύπου Ι, το πάγκρεας παράγει ελάχιστη ή καθόλου ινσουλίνη, το άτομο πρέπει να λαμβάνει καθημερινά ινσουλίνη και η ζωή του εξαρτάται από την κανονική λήψη ινσουλίνης (ινσουλινο-εξαρτώμενος).
Αποτελεί μια συχνή χρόνια πάθηση, που εκδηλώνεται τόσο σε νέα στην ηλικία άτομα, όσο σε ενήλικες. Κύρια χαρακτηριστικά της είναι η εμφάνιση υπεργλυκαιμίας (αυξημένης τιμής σακχάρου στο αίμα), προκαλεί διαταραχή στο μεταβολισμό των υδατανθράκων, πρωτεϊνών, λιπών, νερού και ηλεκτρολυτών και οφείλεται κατά κανόνα σε ανεπαρκή έκκριση ινσουλίνης, από τα κύτταρα του παγκρέατος.
Είναι μια διαταραχή του μεταβολισμού στην οποία το σώμα δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ικανοποιητικά τη γλυκόζη ως πηγή ενέργειας. Υπάρχουν δύο τύποι σακχαρώδη διαβήτη, τύπος 1 ή νεανικός διαβήτης ή ινσουλινο-εξαρτώμενος διαβήτης και τύπος ΙΙ ή μη ινσουλινο-εξαρτώμενος διαβήτης.
Ο διαβήτης τύπου Ι αναφέρεται και σαν νεανικός διαβήτης γιατί συνήθως εκδηλώνεται στα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής.
Στον διαβήτη τύπου Ι, το πάγκρεας παράγει ελάχιστη ή καθόλου ινσουλίνη, το άτομο πρέπει να λαμβάνει καθημερινά ινσουλίνη και η ζωή του εξαρτάται από την κανονική λήψη ινσουλίνης (ινσουλινο-εξαρτώμενος).
Η προγραμματισμένη άσκηση βοηθά στην καταπολέμηση της ασθένειας και των επιπλοκών της με άμεσους και έμμεσους τρόπους. Στους άμεσους ανήκει η επίδραση που προκαλεί στην μεμβράνη των μυϊκών κυττάρων, ώστε αυτή να γίνεται περισσότερο διαπερατή στη γλυκόζη, καθώς και η καλύτερη χρήση της ινσουλίνης που κυκλοφορεί από τον οργανισμό. Στους έμμεσους, ανήκει η θετική επίδραση της άσκησης στην παχυσαρκία, που είναι συνήθως συνοδός κατάσταση του σακχαρώδους διαβήτη.
Η συστηματική άσκηση θα πρέπει να αποφεύγεται όταν ο σακχαρώδης διαβήτης δεν είναι καλά ρυθμισμένος, όταν υπάρχουν αγγειακές ή δερματικές επιπλοκές. Ωστόσο, στα υπόλοιπα άτομα συνιστάται συχνή αερόβια άσκηση με προσοχή όμως στην διατροφή, λόγω της υπογλυκαιμίας, και στην δοσολογία της ινσουλίνης και των άλλων φαρμάκων.
Η άσκηση είναι ακίνδυνη σε έναν διαβητικό, ιδιαίτερα αν ο διαβήτης αντιμετωπίζεται με ινσουλίνη, όταν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη ορισμένα μέτρα προφύλαξης, όπως: ένα ελαφρό γεύμα 30 λεπτά πριν την άσκηση, αποφυγή της άσκησης κατά τη διάρκεια της μέγιστης δράσης της ινσουλίνης, αποφυγή λειτουργίας μυών στους οποίους έγινε η ένεση ινσουλίνης και τροποποίηση δόσης την ημέρα της γυμναστικής. Η συνεργασία με τον γιατρό βέβαια είναι απαραίτητη, όπως απαραίτητη είναι και η συγκατάθεσή του γενικότερα για την συμμετοχή σε άσκηση.